.Peter
20 jaar geleden
113 Teletekst ma 04 jul
Onrust in vertrekcentrum Ter Apel
TER APEL In vertrekcentrum Ter Apel
zijn elf uitgeprocedeerde asielzoekers
in hongerstaking.Onder hen is een
Koerdisch echtpaar uit Syrië dat al
negen dagen weigert te eten.De anderen
begonnen later aan hun actie.
Het Centraal Orgaan Asielzoekers zegt
dat het al enkele dagen onrustig is in
het vertrekcentrum.Volgens het COA komt
dat door een overplaatsing van enkele
Iraniërs en misverstanden daarover.
De Werkgroep Vluchtelingen Vrij zegt
dat de hongerstakers protesteren tegen
het beleid in Ter Apel.Asielzoekers
zouden documenten hebben moeten tekenen
waarvan ze de inhoud niet kenden.
Maar geen nood: 9 dagen gedaan, nog 31 tegaan!
Verloop van een hongerstaking
De eerste week
De hongerstaking wordt doorgaans goed verdragen. Er is weinig risico mits
voor
voldoende vochtopname wordt gezorgd. De hongerpijn en maagkramp verdwijnen
doorgaans na een paar dagen, soms pas na 1 of 2 weken. Het
bloedsuikergehalte daalt
aanvankelijk (0.6 - 0.8 mmol/l) en blijft daarna op dit lagere niveau
stabiel.
Lichaamsbeweging is mogelijk.
De eerste maand
Na de eerste week staan behalve bovengenoemd gewichtsverlies een aantal
andere
veranderingen op de voorgrond. Orthostatische hypotensie en bradycardie
veroorzaken duizeligheid en eventueel hoofdpijn. Vermoeidheid en spierpijn
bij
geringe inspanning verminderen de mobiliteit. Moeilijkheden bij het lezen
door de
verminderde concentratie zijn vaak erg hinderlijk voor de hongerstaker. De
lichaamstemperatuur daalt door het verlaagde metabolisme.
Buikpijn kan optreden, soms hik.
Na drie weken kan de toestand al zó verslechterd zijn dat ziekenhuis- of
verpleeghuisopname met de mogelijkheid van betere, meer toegespitste, zorg
en
verpleging moet
worden overwogen. Uitputting bemoeilijkt de communicatie omdat praten erg
vermoeiend is en alleen korte zinnen gefluisterd kunnen worden.
Na de eerste maand
De hongerstaker gaat zich nu echt ziek voelen en het keerpunt treedt bijna
steeds
op rond de 40ste dag (3).
Het algemene ziektegevoel kan gepaard gaan met gehoorsverlies, slechter
zien,
dubbelzien, ataxie, dysartrie, misselijkheid en braken, icterus, een droge
schilferige huid,
decubitus, bloedingen in de tractus digestivus. Er is geen geestelijke
achteruitgang, wel concentratiezwakte, apathie, en psychische labiliteit en
zijn er
moeilijkheden bij het
formuleren. Deze symptomen worden zonder twijfel mede veroorzaakt door de
extreme
vermoeidheid.
De terminale fase
Deze is gekenmerkt door stemmingswisselingen (zelfs euforie), verwardheid,
daarna
coma en overlijden.
Dit alles gebeurt snel, zó snel dat men niet moet denken dat er dan nog
onderhandelingen kunnen plaatsvinden of belangrijke beslissingen kunnen
worden
genomen of
herzien. Het kan in enkele uren afgelopen zijn. Er is dus geen tijd meer te
verliezen. De beslissing over al dan niet ingrijpen zal reeds genomen moeten
zijn.
Een team van
specialisten zal, evenals ambulancevervoer, beschikbaar moeten zijn.
------
(3) Opvallend is dat de schrijver Franz Kafka in zijn verhaal "Ein
Hungerk?nstler",
geschreven in 1921-22, precies dezelfde termijn opgeeft. Het gaat in zijn
verhaal
om een
beroepshongerkunstenaar, ingehuurd door een impresario. Hij vast en het
publiek
komt kijken. Na 40 dagen moet hij gaan eten van de impresario want het
publiek
verliest
na die dag de interesse in hem. Kafka was in zijn verhaal opmerkelijk juist:
nu
weten we dat na de 40ste dag een hongerstakende zich duidelijk ziek gaat
voelen.
Het wordt
dus steeds gÍnanter voor het publiek ';er naar te kijken'
-----
Onrust in vertrekcentrum Ter Apel
TER APEL In vertrekcentrum Ter Apel
zijn elf uitgeprocedeerde asielzoekers
in hongerstaking.Onder hen is een
Koerdisch echtpaar uit Syrië dat al
negen dagen weigert te eten.De anderen
begonnen later aan hun actie.
Het Centraal Orgaan Asielzoekers zegt
dat het al enkele dagen onrustig is in
het vertrekcentrum.Volgens het COA komt
dat door een overplaatsing van enkele
Iraniërs en misverstanden daarover.
De Werkgroep Vluchtelingen Vrij zegt
dat de hongerstakers protesteren tegen
het beleid in Ter Apel.Asielzoekers
zouden documenten hebben moeten tekenen
waarvan ze de inhoud niet kenden.
Maar geen nood: 9 dagen gedaan, nog 31 tegaan!
Verloop van een hongerstaking
De eerste week
De hongerstaking wordt doorgaans goed verdragen. Er is weinig risico mits
voor
voldoende vochtopname wordt gezorgd. De hongerpijn en maagkramp verdwijnen
doorgaans na een paar dagen, soms pas na 1 of 2 weken. Het
bloedsuikergehalte daalt
aanvankelijk (0.6 - 0.8 mmol/l) en blijft daarna op dit lagere niveau
stabiel.
Lichaamsbeweging is mogelijk.
De eerste maand
Na de eerste week staan behalve bovengenoemd gewichtsverlies een aantal
andere
veranderingen op de voorgrond. Orthostatische hypotensie en bradycardie
veroorzaken duizeligheid en eventueel hoofdpijn. Vermoeidheid en spierpijn
bij
geringe inspanning verminderen de mobiliteit. Moeilijkheden bij het lezen
door de
verminderde concentratie zijn vaak erg hinderlijk voor de hongerstaker. De
lichaamstemperatuur daalt door het verlaagde metabolisme.
Buikpijn kan optreden, soms hik.
Na drie weken kan de toestand al zó verslechterd zijn dat ziekenhuis- of
verpleeghuisopname met de mogelijkheid van betere, meer toegespitste, zorg
en
verpleging moet
worden overwogen. Uitputting bemoeilijkt de communicatie omdat praten erg
vermoeiend is en alleen korte zinnen gefluisterd kunnen worden.
Na de eerste maand
De hongerstaker gaat zich nu echt ziek voelen en het keerpunt treedt bijna
steeds
op rond de 40ste dag (3).
Het algemene ziektegevoel kan gepaard gaan met gehoorsverlies, slechter
zien,
dubbelzien, ataxie, dysartrie, misselijkheid en braken, icterus, een droge
schilferige huid,
decubitus, bloedingen in de tractus digestivus. Er is geen geestelijke
achteruitgang, wel concentratiezwakte, apathie, en psychische labiliteit en
zijn er
moeilijkheden bij het
formuleren. Deze symptomen worden zonder twijfel mede veroorzaakt door de
extreme
vermoeidheid.
De terminale fase
Deze is gekenmerkt door stemmingswisselingen (zelfs euforie), verwardheid,
daarna
coma en overlijden.
Dit alles gebeurt snel, zó snel dat men niet moet denken dat er dan nog
onderhandelingen kunnen plaatsvinden of belangrijke beslissingen kunnen
worden
genomen of
herzien. Het kan in enkele uren afgelopen zijn. Er is dus geen tijd meer te
verliezen. De beslissing over al dan niet ingrijpen zal reeds genomen moeten
zijn.
Een team van
specialisten zal, evenals ambulancevervoer, beschikbaar moeten zijn.
------
(3) Opvallend is dat de schrijver Franz Kafka in zijn verhaal "Ein
Hungerk?nstler",
geschreven in 1921-22, precies dezelfde termijn opgeeft. Het gaat in zijn
verhaal
om een
beroepshongerkunstenaar, ingehuurd door een impresario. Hij vast en het
publiek
komt kijken. Na 40 dagen moet hij gaan eten van de impresario want het
publiek
verliest
na die dag de interesse in hem. Kafka was in zijn verhaal opmerkelijk juist:
nu
weten we dat na de 40ste dag een hongerstakende zich duidelijk ziek gaat
voelen.
Het wordt
dus steeds gÍnanter voor het publiek ';er naar te kijken'
-----